17 მარტი გალაკტიონ ტაბიძის ტრაგიკული გარდაცვალების დღეა. პოეტმა სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა 1959 წლის 17 მარტს, როცა საქართველოს ჯანდაცვის სამინისტროს მეოთხე სამმართველოს საავადმყოფოს (ე.წ. „ლეჩკომბინატის“) პირველი კორპუსის მეოთხე სართულიდან გადმოხტა.
გალაკტიონ ტაბიძე დაიბადა 1891 წლის 17 ნოემბერს ვანის მახლობლად, სოფელ ჭყვიშში.მისი მამა ვასილ ტაბიძე სოფლის მასწავლებლად მუშაობდა.ის გალაკტიონის დაბადებამდე რამდენიმე თვით ადრე გარდაიცვალა, ამიტომ გალაკტიონს დედამისი, მაკრინე ადეიშვილი, მარტო ზრდიდა. გატუნია - ასე ეძახდა გალაკტიონს მოფერებით დედა მთელი ცხოვრების მანძილზე.
1899 წელს გალაკტიონი შეიყვანეს ქუთაისში, დეკანოზ ნესტორ ყუბანეიშვილის სახლში გახსნილ კერძო, ერთკლასიან მოსამზადებელ სკოლაში. 1900 წელს ჩაირიცხა ქუთაისის სასულიერო სასწავლებელში. 1908 წელ გალაკტიონმა სწავლა განაგრძო თბილისის სასულიერო სემინარიაში.
გალაკტიონს ტაბიძეს საკმაოდ მძიმე და დრამატული ცხოვრება ჰქონდა. მან მთელი ცხოვრება უმეგობროდ გაატარა.ახლობელთაგან-მხოლოდ დედის, ძმისა და ძმისშვილის-ნოდარის ერთგულებაში არ ეპარებოდა ეჭვი.
გალაკტიონის ცხოვრების დრამატულ ეპიზოდს მოყვა მისი ნიჭის აღიარება, როცა 17 წლის ასაკში პირველად დაიბეჭდა მისი ლექსები "შავი ღრუბელი" და "მთვარე კაშკაშებს".
1914 წელს 23 წლის გალაკტიონმა იპოვა თავისი პირველი სიყვარული ოლია ოკუჯავა.დაახლოებით ამ პერიოდში ძალზე პოპულარული გახდა გალაკტიონის "მერი".სასცილო და უცნაურიც არის, რომ ეს ლიტერატურული ტრფობა აღიზიანებდა იჟამად ჭიათურაში მყოფ ოლიას, თუმცა როგორც თვითონ აღნიშნავს ის იმ ქალზე კი არ ეჭვიანობდა, არამედ საკუტარ თავზე ბრაზობდა, რომ ვერ მიიჯაჭვა ეს კაცი.
ის საკმაოდ გულჩათხრობილი ადამიანი იყო. ერთაგან თვითონაც აღნიშნავს: "მე თურმე, დედამიწის ზურგზე არ შემძლებია არავისთან გულწფელი საუბარი...ეს ჩემი გულის ღრმა ტრაგედიას შეადგენს". გალაკტიონი ასევე საკმაოდ მორიდებული იყო, მისი სიმორცხვის დასაფარად კი ზოგჯერ ზედმეტად გულღიაც კი ხდებოდა. არაა გასაკვირი, რომ ამ მარტოსულ ადამიანს შველის ღვინის სარდაფი.გვიან ღამით ან სისხამ დილით უყვარს ქუჩაში ხეტიალი და ნაცნობების თვალს არდებს."არც არავის ეკარება, მაგრამ არც არვინ იკარებდა"-ნათქვამია ერთ მოგონებაში.
გალაკტიონის ჩრდილში ყოფნა ბევრი პოეტისთვის აუტანელი იყო. ამის გამო, ტაბიძის შემოქმედებას ზოგიერთი შურით უყურებდა. მას დასცინოდნენ და ხშირად ლანძღავდნენ კიდეც. "არტისტული ყვავილები" ლექსების უბრალო კრებულად, ხოლო "ლურჯა ცხენები" პროვინციულ საგიტარო რომანსებად მონათლეს. გენიის დასამცირებლად, მოშურნეებმა გალაკტიონს კუხარკების პოეტიც კი უწოდეს.
ლანძღვა და შეურაცხყოფა ტაბიძის დეპრესიულ ბუნებას კიდევ უფრო ამძაფრებდა. დაცინვისგან თავის დასაღწევად გალაკტიონმა სმა დაიწყო. დიდ ნადიმებზე იგი პრაქტიკულად არავის ახსოვს. ძირითადად უცნობებთან ქეიფობდა. ნარჩევ საზოგადოებას უბრალო ხალხი და მწირი სუფრა ერჩია. ყველაზე ხშირად კი, მარტო სვამდა. ასეთ მდგომარეობაში იგი გარე სამყაროს ეთიშებოდა და საკუთარ თავთან მარტო რჩებოდა. გავრცელებული სტერეოტიპის საწინააღმდეგოდ, ტაბიძე სიმთვრალეში არც დღიურს წერდა და არც ლექსებს.
პოეტის სულიერი მდგომარეობა, ქვეყანაში შექმნილი ვითარების გამო, კიდევ უფრო დამძიმდა. მოშურნეების ლანძღვას და ბოღმას, სულ მალე პოლიტიკური პრობლემებიც დაემატა. მართალია, გალაკტიონი რომელიმე პარტიის წევრი არასოდეს ყოფილა, მაგრამ პოლიტიკასთან საკმაოდ მჭიდრო შეხება ჰქონდა. 1920 წელს იგი სოციალ-დემოკრატების ბეჭდვითი ორგანოს "სახალხო გვარდიელის" რედაქტორი იყო. ორი წლით ადრე კი, ნოე ჟორდანიას კანცელარიაში მდივნად მუშაობდა.
სიცოცხლის ბოლო წლებში, გალაკტიონის ჯანმრთელობა მკვეთრად გაუარესდა. დიპსომანია, ალკოჰოლური შიმშილი, სპირტიანი სასმელების ბოროტად გამოყენება - გალაკტიონის სამედიცინო გამოკვლევებში, ალკოჰოლთან დაკავშირებული ტერმინები ხშირად მეორდება. გალაკტიონი სამკურნალო კომბინატის მუდმივი პაციენტი იყო. თვითმკვლელობამდე ერთი წლით ადრე, ტაბიძე ვაკის კლინიკაში ოთხჯერ მოხვდა. 1959 წელიც საავადმყოფოს პალატით დაიწყო. სამკვირიანი კურსი 5 მარტს დასრულდა, თუმცა 12 დღის შემდეგ პოეტი კვლავ სამკურნალო კომბინატის ნერვულ განყოფილებაში აღმოჩნდა.
თვითმკვლელობის დღეს, 17 მარტს გალაკტიონი სამკურნალო დაწესებულებაში მისმა ძმისშვილმა ნოდარ ტაბიძემ დილის 10 საათზე მიიყვანა.
ნოდარ ტაბიძე: "ავადმყოფობისა და დეპრესიის გამო, გალაკტიონი ბოლო პერიოდში აგრესიას იჩენდა. მაგრამ 17 მარტის დილას მშვიდად იყო. თითქმის ყველაფერში მეთანხმებოდა. პალტოს ჩაცმისას ვგრძნობდი როგორ უკანკალებდა ხელები. ასეთ დროს მისი საშველი ერთი ჭიქა არაყი იყო, მაგრამ იმ დღეს დალევა არ შეიძლებოდა, რადგან საავადმყოფოში უნდა დაწოლილიყო. გზაში უბრად მივდიოდით, სიტყვაც კი არ დასცდენია."
17 მარტს გალაკტიონი თავის პალატაში თითქმის არ შესულა. თვითმკვლელობამდე მთელი დრო მან დერეფანში გაატარა, სადაც საავადმყოფოს პერსონალს ესაუბრებოდა და სიგარეტს ეწეოდა. დაახლოებით 4 საათზე ნერვული განყოფილების გამგის ოთახში იგი კიდევ ერთხელ, ამჯერად უკვე მორიგე ექიმმა სუსანა არაქელოვამ გასინჯა. 5 საათზე პოეტს თვითმკვლელობის პირველი ცდა ჰქონდა. მან სკამი აიღო და მეოთხე სართულის აივანზე გასვლა სცადა. გალაკტიონი საავადმყოფოს პერსონალმა შეაჩერა. აივანი წვიმისგან სველი იყო და სანიტარმა გარეთ გასვლა არ ურჩია. პაციენტი ტაბიძე მას უსიტყვოდ დაემორჩილა.
ექვსის ნახევარზე გალაკტიონს დერეფანში ნაცნობი მწერალი ვლადიმერ მაჭავარიანი შეხვდა, რომელიც თერაპიულ განყოფილებაში მკურნალობდა. მაჭავარიანმა ლექსების წასაკითხად იგი მესამე სართულზე მიიწვია. პოეტს მიწვევაზე უარი არ უთქვამს. თუმცა, პროცედურები მოიმიზეზა და მოგვიანებით შეხვედრას დაპირდა. ეს გალაკტიონის უკანასკნელი სიტყვები იყო.
ექვს საათს ათი წუთი აკლდა, როცა გალაკტიონი ნერვული განყოფილების გამგის კაბინეტში მესამედ და უკანასკნელად შევიდა. საავადმყოფოს ხალათი საწოლზე დააგდო, სკამი ფანჯარასთან მიიტანა, სკამზე შედგა და ფანჯარა გამოაღო...
როდესაც გალაკტიონი ფანჯრიდან გადავარდა პირველი ვინც მასთან აღმოჩნდა ექთანი მედეა ჩახუნაშვილი იყო. ექთანს საავადმყოფოში ცვლა დასრულებული ჰქონდა და უკვე სახლში იმყოფებოდა. მედეას სახლი საავადმყოფოს ეზოს სიახლოვეს იმყოფებოდა, ამიტომ საავადმყოფოს ეზოში ატეხილი ყვირილი კარგად გაიგონა.
მედეა ჩახუნაშვილი: "ყვირილის ხმა გავიგონე და ამ ხმაურზე გამოვიქეცი. როდესაც იქ მივედი პირქვე დამხობილი ადამიანი დავინახე. გადმოვაბრუნე და დავინახე ბატონი გალაკტიონი. იმწუთში მოცვივდა ხალხი. გავუსინჯე მაჯა, არტერია, მაგრამ პულსი აღარ ჰქონდა. მე რომ მივედი იგი უკვე მკვდარი იყო."